Er was eens een kleine poes die Max heette. Max was een lief beestje, maar hij was ook heel nieuwsgierig. Hij had een hekel aan het binnen blijven en zo kwam het dat hij ’s nachts altijd buiten ging speuren.
Op een nacht zag Max een kleine vogel die in de tuin rondscharrelde. Max sloop erheen en keek de vogel aan. De vogel zag er zo vreemd uit, dat Max er meteen achteraan rende. De vogel vloog steeds hoger en uiteindelijk belandde Max op een dikke, oude boom.
Max keek omhoog en zag dat de vogel was verdwenen. Maar toen begon de boom te bewegen en Max begreep dat de vogel in de kruin van de boom gezeten had. Uit de kruin kwam een kleine fee tevoorschijn.
“Hallo Max, ik ben de Fee van de Wagensporen,” zei de Fee. “Ik wil je bedanken omdat je me geholpen hebt. Als beloning mag je één wens doen.”
Max dacht even na en zei toen: “Ik wil dat ik altijd buiten kan blijven! Dan kan ik de hele nacht rondrennen en spelen.”
De Fee glimlachte. “Je wens is vervuld! Je mag nu altijd buiten spelen, zolang je maar voorzichtig bent!”
En vanaf die dag speelde Max elke nacht buiten. Hij had het geweldig naar zijn zin en nooit meer was hij nieuwsgierig naar wat er buiten de deur lag.